یادداشت اکبر فیض کارشناس و مفسر کشتی در آستانه المپیک:

هنوز صدای هلهله تماشاگران حاضر در “ریو” که برای تماشای رقابت‌های کشتی‌گیران المپیک به سالن آمده بودند در ذهنم مانده و رژه می‌رود.

مبارزات باشکوهی که هر ۴ سال یکبار در دنیا برگزار شده و مدعیان کشتی جهان باهم رخ به رخ می‌شوند. نگاهی به تاریخ بیانگر آن است که در آستانه بازی‌های المپیک به دلیل عدم توجه یا سهل انگاری ضرباتی بر پیکر کشتی خورده که خروجی آن ناکامی تیم‌ها را رقم زده است.

در المپیک ۱۹۴۸ لندن که کشتی ایران برای نخستین بار در مسابقات شرکت می‌کرد. هیچ یک از کشتی‌گیران تجربه شرکت در چنین رخداد بزرگی را نداشتند. روز وزن کشی بود که استرس وجود کشتی‌گیران و همراهان را گرفته و نگران رسیدن سروزن بودند.

حسن سعدیان، منصور رئیسی و منصور رحیمی‌ها نفراتی بودند که اضافه وزن داشتند. متاسفانه اتوبوس حامل تیم ایران حدود یک ساعت قبل از وزن کشی به سالن رسیده بود! هر ۳ کشتی گیر شروع به دویدن و نرمش کردند تا سروزن برسند. جالب اینکه وقتی خواستند از باسکول بالا بروند یکی از سنگ‌های باسکول پیدا نشد!

پس از پیدا شدن وزنه‌ها کشتی‌گیران وزن کشی کردند و همه سر وزن رسیدند به جز ” منصور رحیمی ها”! که حدود ۵۰۰ گرم اضافه وزن داشت. اما به دلیل محدودیت زمان منصور رحیمی ها، اولین کشتی‌گیر تاریخ بود که در المپیک لندن سر وزن نرسید تا قربانی شده و شانس شرکت در مسابقات المپیک را از دست دهد.

باتوجه به نزدیکی بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو و در پیش بودن مبارزات سهمیه ای امیدواریم مسئولین و کادر فنی به این موضوع توجه ویژه‌ای داشته و مراقب رسیدن سروزن گوش شکسته‌ها باشند که چگونگی رسیدن کشتی‌گیران در اوج بسیار تعیین کننده و شرنوشت ساز خواهد بود.

انتهای پیام