سمیه انصاری فر/
روحی پندنواز بانوی پیشکسوت والیبال است. او در بازی‌های آسیایی ۱۹۶۶(بانکوک) به همراه تیم ملی زنان والیبال ایران توانست به مدال برنز برسد. مدالی که بعد از آن دیگر تکرار نشد. پایگاه خبری گام و ورزش با این بانوی پیشکسوت گفت و گویی داشته که در ادامه می خوانید.
از ورودتان به ورزش والیبال بگویید.
در دوران دبیرستان به والیبال علاقمند شدم. رشته اصلی خودم پینگ پنگ بود و در مسابقات آموزشگاهی مقام آورده بودم؛ ولی با تماشای بازی تیم والیبال دبیرستان و به خصوص بازی یکی از دانش آموزان مدرسه که عضو تیم ملی بود به این رشته علاقمند شدم. آن زمان روزهای جمعه مسابقات آموزشگاهی برگزار می شد و من بازی های تیم والیبال مدرسه را دنبال می کردم و در اثر تماشای بازی والیبال تکنیک و اصول را یاد گرفته بودم. یک بار از مربی والیبال مدرسه درخواست کردم که اجازه بدهد یک اسپک بزنم و او موافقت کرد. همان شب مربی پینگ پنگ مرا صدا زد و گفت از فردا به تیم والیبال برو. گویا مربی تیم والیبال گفته بود من در والیبال توانایی و استعداد دارم. از آنجا که مدام بازی های والیبال را تماشا کردم وقتی وارد این رشته شدم والیبال را بلد بودم و با راهنمایی مربی ام، استاد “مطلق” بعد از یک ماه به تیم ملی دعوت شدم و با تیم ملی به مسابقات هندوستان رفتم. آن زمان ۱۵، ۱۶ ساله بودم و در کنار بزرگانی چون اشرف وحیدیان، نسرین بختیار و … در تیم ملی بازی کردم.
از اولین و تنها ترین مدال تاریخ والیبال زنان ایران بگویید. فکر می کنید این مدال چرا تکرار نشده است؟
من به همراه تیم والیبال زنان ایران در سال ۱۹۶۶ برای نخستین بار در بازی های آسیایی شرکت و اولین مدال معتبر بین المللی این رشته را کسب کردیم که متاسفانه با گذشت بیش از ۵۰ سال هنوز این مدال تکرار نشده است. در تیم آن زمان بازیکنان خوبی چون پری فردی، مینا فتحی، ژاله سیدهادی زاده و… حضور داشتند که توانستیم این عنوان را کسب کنیم. چهار سال بعد از آن نیز تیم ما در مسابقات بازی های آسیایی قوی ظاهر شد و تنها به دلیل دست کم گرفتن یکی از حریفان غافلگیر شدیم و مدال را از دست دادیم و چهارم شدیم. تیم ملی والیبال زنان کشور در تمام این سال ها تلاش کرده و رشد داشته و عملکرد دختران ما خوب و قابل ستایش بوده؛ اما هنوز نتوانستیم تیمی به خوبی تیم آن سال ها داشته باشیم. شاید انسجام، دلخوشی و انگیزه موردنیاز در میان بازیکنان وجود ندارد.
در رده باشگاهی در چه تیم هایی حضور داشتید و تا چه سالی ورزش را به صورت حرفه ای ادامه دادید.
در باشگاه های تهرانجوان و تاج بازی کردم؛ با تیم تهرانجوان ۳ سال قهرمان باشگاه های تهران شدیم. سپس به تیم تاج رفتم. نزدیک به ۱۰ سال در تیم ملی و باشگاهی حضور داشتم. به خودم قول داده بودم بعد از ازدواج ورزش حرفه ای را کنار بگذارم. سال ۵۰ ازدواج کردم. همسر من آقای رضا مشحون خود از بسکتبالیست های مطرح بود. در سال ۵۱ به اصرار دوستان و مربیان دوباره به ورزش حرفه ای برگشتم و در مسابقات قهرمانی کشور حضور داشتم. تحصیلات من در رشته تربیت بدنی بود. از سال ۵۴ وارد آموزش و پرورش شدم و همچنان مربی و سرپرست تیم والیبال منطقه ۴ بودم. درست است که حالا دیگر بازنشسته شده و از ورزش حرفه ای فاصله گرفته ام اما ورزش کردن به خصوص شنا را برای حفظ آمادگی جسمانی خود انجام می دهم.
تفاوتی میان ورزش در دوران گذشته و اکنون می بینید.
تفاوت بسیار زیاد شده است. معتقدم در دوران ما چون مسائل مادی خیلی در ورزش مطرح نبود با عشق و اشتیاق بیشتری ورزش می کردیم و نتایج پربارتر بود.
***
روحی پندنواز متولد ۲۴ دی ماه ۱۳۲۵ است. او بازیکن تیم ملی والیبال و بازیکن تنیس روی میز بوده است. پندنواز همسر رضا مشحون از مربیان و پیشکسوتان مطرح بسکتبال کشور است.
