سمیه انصاری فر/
هنوز این شعار هواداران فوتبال بر روی سکوها از یادها نرفته است: « «شوت قراب تور و پاره کرده». جواد قراب یکی از مستعدترین فوتبالیست های دهه ۵۰ بود. او از هافبک های بازی ساز و گل زن فوتبال ایران به شمار می آید. هافبک شوت‌زن تاریخ تاج؛ با شلیک‌های تاریخی خود هنوز با گذشت چند دهه در قلب هواداران جای دارد. جواد قراب متولد هشتم مردادماه ۱۳۲۸ در تهران است. او همچنان در ۷۴ سالگی خوش قامت و خوش رو است و از دوران ورزش حرفه ای خود به نیکی یاد می کند. قراب خود را عضو همیشگی خانواده تاج ( استقلال فعلی) می داند. پایگاه خبری گام و ورزش در ادامه گفتگویی داشته با این پیشکسوت فوتبال که در ادامه می خوانید.
از خودتان برایمان بگویید، چه شد که وارد ورزش فوتبال شدید.
هشتم مردادماه ۱۳۲۸ در محله چهارصد دستگاه تهران در یک خانواده پرجمعیت به دنیا آمدم. یکی از شانس های من این بود که در محله چهارصد دستگاه که عموما کارمندان وزارت دارایی در آن سکونت داشتند با برادران حبیبی حسن، منوچهر و گودرز همسایه بودم. فوتبال را از ۷،۸ سالگی از زمین خاکی پشت خانه مان زیر نظر برادران حبیبی آغاز کردم. هم دوره ای های من در آن محله فریبرز اسماعیلی، امیر آصف، جعفر کاشانی، اصغر شرفی و … بودند. در آن دوران آقای حبیبی تیم نونهالان چهارصد دستگاه را تشکیل داد. با این تیم در مسابقاتی که کیهان ورزشی برگزار کرده بود شرکت کرده و قهرمان شدیم و این شروع فوتبال من بود. شروع فوتبال حرفه ای و رسمی من از تیم برق بود.
در رده باشگاهی در چه تیم هایی توپ زدید و از افتخارات باشگاهی خود بگویید؟
فوتبال را از برق شروع کردم و حضورم در آن تیم بسیار اتفاقی بود. جواد صالحی داور فوتبال از طریق برادرش که دوست من بود به این تیم من را معرفی کرد. این تیم را نمی شناختم و رفتم قرارداد بستم. یک فصل در این تیم حضور داشتم و در آن فصل با آرشاویر ملکی بازیکن تیم آرارات بر سر آقای گلی رقابت داشتم. در دیدار آرارت و برق هر دو یک گل به ثمر رساندیم و این رقابت تنگاتنگ تر شد. به تیم های بزرگی چون استقلال (تاج سابق)، عقاب، پاس، تهرانجوان، افسر و پرسپولیس گل زدم و در نهایت آقای گل آن فصل شدم.
یک روز آقای رایکوف مربی تیم تاج به همراه آقای فکری و رئیس فدراسیون فوتبال به باشگاه برق آمدند. یک ماه بعد از آن دیدار، آقای پورحیدری از طرف آقای رایکوف برای حضور در تاج به من پیشنهاد دادند. از اواخر سال ۱۳۴۸ وارد باشگاه تاج شدم. آرزوی من از کودکی حضور در این تیم بود. همه بچه های چهارصد دستگاه عاشق تاج بودند بغیر از آقای امیر آصف که طرفدار تیم کیان و مرحوم کاشانی که طرفدار تیم شاهین بودند. یکی از افتخارات من این است که در تمام دوران بازی حرفه ای خود در تیم تاج توپ زده ام. در همان سال اول ورودم به تاج با این تیم قهرمان آسیا شدم. طبق اعتقادی که رایکوف به من داشت مرا در خط حمله گذاشت. در همه بازی ها فیکس بودم و گل هم زدم. این اولین قهرمانی من با تاج در سطح آسیا بود. البته با تیم تاج در جام تخت جمشید و باشگاه های تهران و ایران چند دوره قهرمانی داشتیم.
شما سال ها عضو تیم ملی بوده اید از عناوینی که با تیم ملی فوتبال کسب کردید بگویید.
زمانی که تازه به تیم تاج رفته بودم آقای رایکوف همزمان مربی تیم ملی جوانان نیز بود و من را برای مسابقات جوانان آسیا در فیلیپین به تیم ملی دعوت کرد. بعد از آن، توسط نصیری برای حضور در بازی های دوستانه شوروی به تیم ملی دعوت شدم. همچنین در بازی های آسیایی بانکوک عضو تیم ملی بودم در آن دوره “نتو” مربی تیم ملی بود و در هیچ کدام از مسابقات من را در ترکیب تیم قرار نداد.
بعد از آن با تیم ملی در جام ملت های آسیا ۱۹۷۲ با مربیگری محمد رنجبر قهرمان شدیم. علی جباری، کارو حق وردی و من در تمامی مسابقات ۳ هافبک تیم بودیم. نمی دانم تدبیر آقایان دهداری و رنجبر چه بود که علی پروین در هیچ کدام از بازی ها حضور نداشت. در آن مسابقات بهمنش، روشن زاده، حصاری، دهقان و زاهدی بعنوان خبرنگار حضور داشتند. در المپیک مونیخ هم با تیم ملی حضور داشتم و با تیم های برزیل، مجارستان و دانمارک هم گروه بودیم. در مسابقه انتخابی جام جهانی ۱۹۷۴ نیز عضو تیم ملی بودم. در آن رقابت ها در مرحله نیمه نهایی با استرالیا رو به رو شدیم. در بازی رفت به استرالیا سه بر صفر باختیم و در بازی برگشت در استادیوم آزادی دو هیچ بردیم. هر دو گل را پرویز قلیچ خانی زد اما به مرحله نهایی صعود نکردیم.
چرا از فوتبال خداحافظی کردید و آیا بعنوان مربی در این سال ها فعالیت داشتید؟
برای درمان پسرم زودتر فوتبال را کنار گذاشتم. دوره مربیگری دو و یک را دیدم؛ ولی به طور جدی مربیگری نکردم. هرگز ارتباط خود را با باشگاه استقلال قطع نکردم و همچنان خود را عضوی از خانواده استقلال می دانم. لیسانس زبان و مدیریت دولتی دارم، خوشبختانه به واسطه همکاری و کمک مدیرعامل وقت تیم تاج تیمسار خسروانی مسائل مربوط به زندگی ام در مسیر همواری قرار گرفت و در بانک سپه استخدام شدم.
پاشنه آشیل فوتبال امروز ما چیست؟ با حضور مربی ایرانی در تیم ملی موافقید؟
فوتبال هم اکنون یک صنعت است و باید سرمایه گذاری و هزینه در آن به درستی و با برنامه انجام شود. در فوتبال ایران هزینه ها به درستی صرف نمی شود و اغلب به بیراهه می رود. تیم های ما زمین تمرین و استادیوم ندارند و این در فوتبال حرفه ای امروز مورد قبول نیست. نکته مهم دیگر توجه به فوتبال پایه است. در تمام طول ورزش فوتبال و الان معتقدم باید برای تیم های زیربنایی (نونهالان و نوجوانان و امید) مربی کاربلد و حرفه ای داشت. در واقع ضعیف بودن تیم ملی به علت ضعف تیم پایه است. برای تیم های پایه مربیان مناسبی که با علم روز آشنا باشند در نظر نمی گیرند، بنابراین تیم ها نتیجه نمی گیرند. پیشنهاد می کنم تیم های پایه را در اختیار گروه خارجی و مربیان روز قرار دهند. یوگسلاوی مهد مربیان فوتبال است که می توانیم از آن ها استفاده کنیم. رایکوف از مربیان تاثیرگذار فوتبال ما از تیم جوانان به تیم ملی آمد. الان در دنیا کشتی و والیبال ما مطرح است زیرا همین مسیر را پیش گرفته و به پایه و استعدادها توجه کرده است. مربی خارجی وقتی به تیم ملی می آید، نمی داند که پایه و فنداسیون تیم چیست. بنابراین ما باید بر تیم های پایه تمرکز کنیم و برای تیم ملی بزرگسال از مربی داخلی استفاده کنیم. این افتخار است که مربی ایرانی بر نیمکت تیم ایران بنشیند. یک زمانی فوتبال ما در آسیا حرف اول را می زد اما هم اکنون تیم های چون ژاپن، عربستان، قطر ، کویت، عراق و آسیای میانه حریفان جدی برای ما شده اند. قلعه نویی مربی باتجربه ای است و قطعا برای تیم برنامه های خوبی دارد. ما باید در این مرحله تیم ملی را از حاشیه دور کنیم.
سخن پایانی.
زمانی که ما جوان و نوجوان بودیم مدام به ما توصیه می کردند اول به درس بپردازید بعد به فوتبال. ولی اکنون دنیا، دنیای مهارت و تخصص است. اگر خانواده ای فرزندش در ورزش و رشته ای استعداد دارد باید به آن مهارت توجه ویژه ای کنند. ما کشوری هستیم که آینده خوبی در ورزش داریم اگر کسانی که عاشق ورزش هستند راس کار باشند می توانند این مسیر را برای فرزندان ما هموار کنند.
