سمیه انصاری فر/
پری فردی نخستین کاپیتان تیم ملی والیبال زنان ایران است. وی در سال ۱۹۶۶ همراه با سایر اعضای تیم، عنوان سومی بازی های آسیایی را در بانکوک از آن خود کردند. این تنها عنوان باارزش والیبال زنان ایران در بازی های آسیایی پنج دهه اخیر است. فردی جزو اولین مدرسان و مربیان والیبال در حوزه زنان بوده است. پایگاه خبری گام و ورزش گفت و گویی داشته با والیبالیست سابق تیم ملی که در ادامه می خوانید.
شما عضو تنها تیم ملی زنان والیبال ایران بوده اید که در تاریخ این ورزش در بازی های آسیایی عنوان کسب کرده است. از آن تیم بگویید.
در بازی های آسیایی ۱۹۶۶ تیم ما توانست با شکست فیلیپین عنوان سوم را بدست آورد. در آن دوره از بازی ها با ماری تت، روحی پندنواز، مینا فتحی، نسرین شکوفی، ژاله سیدهادی زاده و .. همبازی بودم که هنوز با برخی از آن ها ارتباط دارم. این اولین حضور تیم ملی زنان در بازی های آسیایی بود. من دو دوره دیگر نیز در بازی های آسیایی با تیم والیبال حاضر بودم. در سال ۱۹۷۰ همراه تیم چهارم شدیم و در سال ۱۹۷۴ که کاپیتان تیم بود مقام پنجم را کسب کردیم. در این دو دوره به دلیل رفتن برخی بازیکنان مطرح، تیم نتوانست آن ترکیب طلایی را داشته باشد و کسب مدال کند.
فکر می کنید دلیل اینکه این عنوان دیگر برای والیبال زنان تکرار نشد، چیست؟
نمی توانم به طور قطع اظهارنظر کنم، نمی دانم برنامه ریزی ها به چه شکل بوده است که با وجود رشد و والیبال زنان و استعدادهای خوبی که دختران ما دارند هنوز نتوانسته مدالی که ۵۷ سال پیش بدست آورده را تکرار کند. البته در بازی های اخیر آسیایی هانگژو تیم والیبال زنان حضور نداشت. معتقدم بازی های تدارکاتی مناسب و فرصت دادن به نیروهای تازه نفس و جوان به ارتقای تیم کمک خواهد کرد.
شما خیلی زود از ورزش حرفه ای خداحافظی و وارد مربیگری شدید. چرا؟
در سال ۵۵ مینیسک زانویم پاره شد و مجبور به جراحی آن شدم بنابراین دوران بازی حرفه ای ام تمام شد. بعد از انقلاب اولین دوره های مربیگری و داوری والیبال در ایران برگزار شد و از اولین مدرسان این حوزه بودم. در تمام آن سال ها بدون چشمداشت و از روی عشق این کار را انجام دادم و بازیکن های زیادی را ساخته و تحویل تیم ملی دادم. همچنین به مدت ۳۰ سال نیز نائب رئیس فدراسیون ناشنوایان بودم. در آن دوران سعی کردم حوزه ورزش دختران ناشنوا را مورد توجه و گسترش قرار دهم. رشته هایی چون والیبال، تنیس روی میز و شطرنج را در میان دختران ناشنوا توسعه دادم و مسابقاتش را برگزار کردم. خوشحالی من این است که دختران ناشنوا هنوز از سازندگی و علاقه من به ورزش در آن دوران حرف می زنند.
چه شد که ورزش را انتخاب کردید و از مسیری که رفتید راضی هستید؟
من از نوجوانی عاشق ورزش بودم. در دوران دبیرستان به مدرسه نمونه می رفتم از کلاس هفتم والیبال را شروع کردم و عضو تیم دبیرستان بودم. در آن زمان تیم ما همیشه رقیب مدارس دیگر بود. در سیکل اول با تیم مدرسه قهرمان منطقه شدیم و همان تیم در سیکل دوم قهرمان تهران شد. من به دلیل علاقه والیبال را ادامه دادم و به تیم ملی دعوت شدم. در تیم های تاج، دیهیم، عقاب و ایرانا حضور داشتم. خوشحال هستم که این راه را رفته ام، بسیاری از مربی های کنونی زمانی شاگرد من بودند. وقتی پیشرفت شاگردان گذشته ام را می بینم و لطفِ گاه به گاهشان را، حس رضایت و خوشحالی دارم. از طرفی ورزش باعث شده نسبت به سن خود بدن آماده تری داشته باشم.چندی پیش در یک مرکز خرید به دلیل افت فشار زمین خوردم. مردمِ حاضر دچار نگرانی شدند که احتمالا اتفاق بدی برایم افتاده؛ اما خوشبختانه حالم خوب بود و همین موجب تعجب هم شده بود. این را مدیون ورزش هستم و البته همچنان روزی یک ساعت ورزش و پیاده روی می کنم زیرا می خواهم همچنان روی پای خود باشم و محتاج کسی نباشم.
پری فردی متولد اسفند ۱۳۲۵ در تهران است. وی همسر مرحوم پرویز سیروس پور قهرمان و مربی شناخته شده کشتی است.
