محسن مداح: می خواهم دست نیافتنی باشم/ رویایم برگزاری مسابقات بیس جامپ در ایران است

سپیده نوری/

محسن مداح جوان ۳۵ ساله ای است که نفر اول پرمخاطره ترین ورزش جهان در ایران است و تا کنون توانسته شاگردان بسیاری را در زمینه ی ورزش بیس جامپ پرورش دهد. مداح آینده این رشته را در ایران بسیار روشن و چشمگیر می داند. پایگاه خبری گام و ورزش با او که سکان دار یکی از پرخطرترین و پر ریسک ترین ورزش های موجود در دنیا است گفت وگویی داشته که در ادامه می خوانید.

کمی از خودتان بگویید.

متولد ۱۲ اسفندماه سال ۱۳۶۷ در بندرعباس هستم. از کودکی ورزش می کردم و به ورزش علاقه مند بودم. رشته های مورد علاقم در آن دوران تکواندو و ووشو بود و در سطح قهرمانی استانی و کشوری پیش رفتم. از سال ۸۷ به ورزش های آبی روی آوردم و در رشته های شنا، بادبانی و غواصی به صورت حرفه ای در سطح قهرمانی جلو رفتم. در سال ۲۰۱۳ منتخب تیم ملی شنا در مسابقات جهانی برزیل بودم. همچنین توانستم در رشته های ۵ گانه در سطح جهان مقام هفتم ملوانی و همچنین به صورت تیمی مقام هفتم را کسب کنم. از همان زمان مربیگیری غواصی آزاد (free diving) را هم شروع کردم.

از چه سالی ورزش سقوط آزاد و بیس جامپ را آغاز کردید؟

از سال ۹۲،۹۳ بود که به ورزش های پروازی روی آوردم و در رشته بیس جامپ رشد کردم و توانستم از سال ۹۷ به صورت جدی کار مربیگری همین رشته را نیز آغاز کنم. اولین کسانی که تحت آموزش من قرار گرفتند گروهی از دوستانم بودند. من استادان مختلفی داشتم از جمله استاد پاینده و مهدی حبیبی که خود از قهرمانان این رشته بود. همینطور فرصت این را پیدا کردم نزد امانوئل که یکی از قهرمانان بیس جامپ در ایتالیا است بازآموزی و تصحیح تکنیک داشته باشم.

باتوجه به اینکه این رشته جزو رشته های ورزشی پر خطر در سطح دنیا است میزان استقبال علاقه مندان برای یادگیری چطور است؟

بله همانطور که اطلاع دارید این رشته خیلی پر ریسک و پر خطر است و قطعا خیلی با انجام این رشته مقابله می شود. افراد زیادی برای یادگیری این رشته مراجعه می کنند اما بنده به صورت گزینشی عمل می کنم و در ابتدا با انجام یک مصاحبه و تست های روانشناسی فرد را ارزیابی می کنم که چه نوع نگرشی نسبت به انجام و ورود در بیس جامپ را دارد و اگر ببینم نگرش فرد فقط جهت انجام کارهای نمایشی و خودنمایی است وی را از حضور در این رشته منصرف می کنم.

باتوجه به این دیدگاه و نگرش شما به عنوان مربی بیس جامپ در ایران تا کنون چه تعداد شاگرد پرورش داده اید؟

تا کنون حدود ۱۱ نفر را تحت آموزش بیس جامپ قرار دادم و سطح کیفیت در این تعداد از افراد بسیار بالا بوده و واقعا بیس جامپر شده اند. بسیاری از افراد هم نزد من می آیند و با اینکه شاگرد من نیستند جهت بازآموزی و اصلاح تکنیک در پرش به آنها کمک می کنم. این مساله را هم باید گفت که هزینه آموزش و تهیه وسایل این رشته ورزشی، هزینه کمی نیست برای همین برای ورود در این رشته باید همه ی جوانب را سنجید.

آینده بیس جامپ در ایران را چطور ارزیابی می کنید؟

در آینده ی نزدیک این رشته در ایران بسیار رشد می کند و طوری پیش می رود که قهرمانان بسیاری در ایران پرورش می یابند و قطعا در سطح جهان حرفی برای گفتن دارند. کما اینکه در حال حاضر نیز بیس جامپرهایی ایرانی از سطح کیفی بالایی برخورد هستند و می توانند در سطح جهانی نیز درخشان باشند.

یکی از خلاء هایی که در این رشته وجود دارد نبود مسابقات است. به نظر شما ممکن است در آینده مسابقاتی جهت ارتقای این رشته انجام شود؟

در سطح دنیا مسابقاتی برگزار می شود ولی به صورت رسمی از این مسابقات استقبال زیادی نمی شود. در حال حاضر در کشور چین هرساله در رشته وینگ سوئیت در سه مرحله مسافت، سرعت و هدف زنی مسابقاتی در ماه دسامبر (شهریور) برگزار می شود که بستگی به شرایط آب و هوایی دارد.

آیا زمانی را تصور می کنید که این مسابقات در ایران هم برگزار شود؟

صد در صد. رویای من برگزاری مسابقه در ایران است. تمام تلاشم را می کنم که حتی یک بار هم که شده در آینده این مسابقات در کشورمان برگزار شود و این تصویر را در ذهنم می بینم.

چه نصیحتی برای علاقه مندانی دارید که قصد دارند وارد این رشته شوند؟

در وهله اول پیشنهاد می کنم کسانی که قصد دارند وارد رشته بیس جامپ شوند، سقوط آزاد را، آن هم با پرش های فراوان تجربه کرده و از آن لذت ببرند، عجله نکنند زیرا برای ورود به بیس جامپ پیش نیازهای بسیاری است و حداقل در کارنامه ورزشی خود باید حدود ۲۰۰ پرش سقوط آزاد داشته باشند.

هزینه ابتدایی برای تجربه این رشته ورزشی به چه صورت است؟

حداقل هزینه ی پرش هر سقوط آزاد یک میلیون و نیم است که تقریبا هزینه ۲۰۰ پرش سقوط آزاد پیش نیاز  ورود به بیس جامپ حدود دویست میلیون تومان است که  با سایر هزینه های مربوط به چتر و لباس نزدیک به  ۵۰۰ میلیون تومان می شود.

پس می توان گفت این ورزش، ورزش مرفهین است.

نه اصلا به این شکل نیست. اگر دقت کنید اکثر جوان ها اهل تفریح و خرج کردن پول خود برای مسافرت، کافه ها، رستوران ها و مواد مخدر از جمله سیگار هستند. اگر به صورت میانگین هر ماه هزینه هر کدام از این موارد را کنار گذاشت می توان به خاطر همان عشق و علاقه وارد این رشته ورزشی شد.

بزرگترین آرزو و هدف محسن مداح چیست؟

می خواهم دست نیافتنی باشم. در سطح جهان رکوردهایی را بزنم و از خودم به جا بگذارم که شخص دیگری نتواند این کار را انجام دهد. دوست دارم در تاریخ ورزش ایران و جهان نامی ماندگار باشم.

***

پرش آزاد، پرش هوایی، پرش بِیس یا بیس جامپینگ (به انگلیسی: BASE jumping) ، به ورزش پریدن با لباس بالدار یا با چتر از روی یک سازه ثابت یا صخره گفته می‌شود.

BASE سرواژه‌ای از انواع سازه‌های قابل‌پریدن است: ساختمان (Building)، آنتن (Antenna)، دهنه (Span) و صخره (Earth). از آنجا که پرش بیس برخلاف چتربازی نه از یک هواپیما با ارتفاع زیاد بلکه از روی نقاط کم‌ارتفاع‌تر انجام می‌گیرد، ریسک و میزان مرگ‌ومیر در این ورزش به مراتب بالاتر است تا حدی که یکی از پرمخاطره‌ترین ورزش‌ها و از انواع بدل‌کاری به‌شمارمی‌رود. پرش آزاد در برخی نقاط جهان ممنوع و غیرقانونی است.

کارل بونیش که زندگی و مرگش دستمایه فیلم مستندی به نام «ابرمرد آفتابی» شد، «پدر پرش آزاد نوین» نامیده شده‌است.

کارل بونیش (انگلیسی: Carl Boenish؛ ۳ آوریل ۱۹۴۱ – ۷ ژوئیه ۱۹۸۴) فیلم‌بردار اهل ایالات متحده آمریکا بود که به‌خاطر پرش‌های آزادش از ارتفاعات و فیلمبرداری از آن‌ها «پدر بِیس جامپ مدرن» لقب گرفته‌است. از نمونه‌های تصویربرداری و چتربازی او می‌توان به فیلم پروانه‌های کولی ساخته کلاسیک جان فرانکن‌هایمر اشاره کرد؛ چتربازی‌های این فیلم از نخستین طلیعه‌های ورزش پرواز با لباس بالدار به‌شمار می‌رود.

کارل بونیش سال ۱۹۸۴ در پرش از قله کوه اِستابِن در راوما، موره او رومسدال، نروژ درگذشت، درحالی‌که روز قبل به‌همراه همسرش رکوردهای جهانی گینس را برای بیس جامپ دونفره ثبت کرده بودند. زندگی و مرگش دستمایه فیلم مستندِ ابرمرد آفتابی (۲۰۱۵) قرار گرفته‌است.