هر کدام از ما آن مردمی هستیم که به دنبال اتوبوس آرزوهایش دوید. هر کدام از اما آن جوانی هستیم که دسته گل پژمرده ای را در هوا تاب داد و به دنبال اتوبوس رویاهایش دوید تا شاید به آن برسد. شاید.
دیدن تصویر دویدن مردم با اصالت ایران به دنبال اتوبوس تیم باشگاهی النصرعربستان هر ایرانی را بیش از گذشته غمگین کرد نه بخاطر ذوق هوادار بودن که این ذوق برای دیدن هر ابر ستاره ای در همه جای دنیا مرسوم است. به خاطر آرزوهایی که به دنبالش دویدیم و نرسیدیم. آرزو آن اتوبوس بود و ما هم همان هواداری که به دنبالش می دوید. همان آرزوی خرید ماشین، همان آرزوی داشتن خانه، همان آرزوی داشتن شغلی مناسب که کف امکانات هر شهروند است و برای ما شد آرزو . همان روز که به هزار بدبختی هزینه خرید یک پراید را جمع کردیم و یک شبه قیمتش به پژو رسید. همان موقع که هزینه های یک مراسم ازدواج معمولی را کنار گذاشتیم و حتی یک شبه پس اندازمان به پول یک لباس عروس هم نرسید. همان موقع ما روی تردمیل بودیم. می دویدیم و نمی رسیم. می دویم و نمی رسیم. نرسیدن برای ما یک عادت شده و برای دولت یک سرگرمی.
مساله هواداری در همه جای دنیا مطرح است. ذوق و شوق دیدن رونالدو و ابرستاره ها در همه جای دنیا وجود دارد. دولتمردان هر کاری می کنند تا مردمشان در فراغ بال و براحتی بتوانند ستاره محبوب خود را ببینند. هیچ کجای دنیا دیدار با یک ستاره اینقدر زحمت ندارد که به خاطرش از کوه بالا بروی و بشوی آلت دست تمسخر اعرابی که باور ندارند زمانی ملخ خواری و نوشیدن ادرار شترهایشان امری عادی بوده است. عرب هایی که با سرمایه گذاری و ارزش نهادن به مردمشان تمدن سازی می کنند و الان به حالشان افتخار می کنند نه به گذشته. بله این اتفاق دهشناک برای مردم ما می افتاد چون بلد نیستیم بدویم و برسیم و این برایمان حسرت شده است. بلد نیستیم که مسئولان برایمان ارزش قائل شوند. به بی ارزش بودن عادت کرده ایم. شاید اگر آن پسربچه که به دنبال اتوبوس رونالدو می دوید همانند دختر درویش مدیرعامل پرسپولیس چشم ابرویش مشکی بود تا بزرگسالی حسرت دیدار با ابرستاره دنیا را به دوش نمی کشید. چه میشد اگر همانند هر کشور متمدن دیگری برای حضور رونالدو ابر ستاره فوتبال جهان برنامه ریزی می کردید!!. چطور توانستید چند روزه جاده را آسفالت و دیوار فردوگاه را رنگ آمیزی کنید و هزارتا عیب و ایراد دیگر را بپوشانید اما نتوانسید یک جایگاه برای استقبال مردم فوتبال دوست کشور ایجاد کنید؟؟ حتم دارم هزینه اش از آن دو تخته فرش نفیس سه میلیارد تومانی که هدیه دادید کمتر میشد. با یک برنامه ریزی درست باشگاه پرسپولیس می توانست از این علاقه و شور مردم با فروش بلیط درآمد زایی هم کند و شأن مردم ایران و شأن ورزش کشور را بالا ببرد. ایجاد یک ورزشگاه اختصاصی برای دیدار با ستاره فوتبال دنیا تهیه تیشرت های ویژه با پرچم کشورمان و عکس رونالدو مگر چقدر هزینه و زمان میببرد؟ گذاشتن یک لاین اختصاصی در فرودگاه و هتل چه کاری داشت که اینقدر با بی توجهی و بی نظمی کشورمان و فرهنگ مردم ایران در سراسر رسانه های دنیا به سخره کشیدید؟؟
این مساله تمام می شود و می گذرد اما دیگر چه حسرتی مانده که به دلمان بگذارید؟؟؟
